Rotterdam, 7 juni 2021, door Marcus Wagenaar

Vanwege Corona was het alweer lang geleden dat het mogelijk was om een vrijwilligers training te geven in de huiskamer van het hospice. De deelnemers waren dan ook erg dankbaar voor de mogelijkheid om lief en leed van binnens- en buitenshuis weer met elkaar te kunnen delen.

Onder leiding van vaste trainer Nathalie Roovers stipten we samen met een vijftal vrijwilligers en verschillende onderwerpen aan. Al tijdens de introductie-ronde kwam er veel los, zoals bijvoorbeeld de rouw die voor een vrijwilliger gepaard gaat met deze coronaperiode. Ook het feit dat er minder mensen in huis zijn werd bij stilgestaan. De verbinding met elkaar is immers noodzakelijk om er voor de bewoners te kunnen “zijn”. Een nieuwe vrijwilliger gaf tijdens de introductie aan zonder werk te zitten, wat leidde tot een interessant gesprek over wat onze verschillende “rollen” voor ons betekenen en wat er gebeurt als er een rol wegvalt. Iets waar natuurlijk ook de bewoners in het hospice continue mee te maken hebben en mee worstelen.

Na veel delen, en heerlijke appeltaart, was het tijd voor een korte oefening waarbij we in tweetallen  nadachten  over wat je aan materie mee zou willen nemen wanneer je zelf in een hospice zou komen te liggen. Veel mensen noemden muziek  maar ook foto’s, boeken en knuffels waren de moeite van het meenemen waard.. Dit groepsgesprek gaf de aanwezige vrijwilligers direct nieuwe inspiratie voor zowel hun eigen leven, als voor de omgang met onze bewoners.

Concluderend was er vooral sprake van veel dankbaarheid: dankbaarheid voor de cursus, dankbaarheid voor de ontmoeting  met meer personen in de huiskamer, dankbaarheid dat het hospice in coronatijd open heeft kunnen blijven. Voor vele vrijwilligers is het immers veel meer dan simpelweg een hospice, namelijk een tweede thuis. Het afsluitende gedicht dat Nathalie voorlas was daarom een prachtig einde  van een leerzame middag: