René Dagevos is 52, getrouwd, twee kinderen en heeft een bedrijf in coaching en leiderschapsontwikkeling, Hij is sinds 2020 vrijwilliger in Hospice De Vier Vogels.

De naderende dood van zijn ouders hield hem bezig. Hij kwam toevallig een artikel tegen over een hospice en dacht ‘Dat is een plek waar ik iets kan brengen en kan halen.’ Hospice De Vier Vogels bleek op vijf minuten van zijn werk èn van zijn huis te liggen, heel praktisch. Zo begon het. 

Hij heeft het als vrijwilliger naar zijn zin. “De sfeer van medemenselijkheid hier is bijzonder. Het hospice is een gemeenschap, iedereen is hier welkom, arm en rijk, hoog en laag opgeleid, alle culturen. Dat vind ik iets heel gaafs.”

”Je moet hier veel improviseren en dat vind ik leuk. Vrijwilligers doen veel praktische dingen: strijken, koken, de parkeerapp voor bezoekers. En daar tegenover staan de – hoe formuleer ik dat, ‘spiritueel’ is niet mijn woord – de niet-tastbare dingen, zoals ontmoetingen. Helpen bij de verzorging van bewoners is intiem, dat vind ik boeiend. Ook de gesprekken met collega-vrijwilligers, verpleegkundigen en familieleden van de bewoners zijn inspirerend. Ik vind dat samengaan van tastbare en niet-tastbare zaken mooi."

“Je bent hier continu aan het afstemmen. Ik ben soms onzeker, maar ik heb het lef om dingen te proberen. De collega-vrijwilliger die mij heeft ingewerkt zei ooit ‘Het zijn ook gewone mensen’ en dat heeft me erg geholpen. Maar ik heb ook weleens een slapeloze nacht gehad omdat er die dag iets niet goed was gegaan. Toen ik mijn dienst begon, bleek er net een nieuwe bewoner te zijn binnengebracht, ik wist alleen zijn voornaam.  Ik ging naar hem toe en zei hartelijk tegen: ‘Hé Johnny, goed dat je er bent.’ Hij keek mij aan en zei ‘Het is wel meneer Jansen.’  Oei. Ik was gewoon te vrij, ik baalde er enorm van.

Ik heb dus ervaren dat niet elke bewoner op mij zit te wachten. Dat vond ik in het begin wel pittig. Maar als ik eten breng vraag ik vaak ‘Zal ik even bij je komen zitten?’. Ik voel me vrij, ondanks dat ik het soms spannend vind.

Ik heb heel veel aan de cursus Handen aan het bed gehad, waarin je wordt geleerd hoe je de bewoners in bed kunt helpen verzorgen. We mochten allemaal zelf even in zo’n bed liggen en handelingen ondergaan. Die ervaring was intens.”

“Je komt de bewoners hier zó nabij - dat vind ik het mooiste. Ik wist van tevoren niet dat het zo zou zijn, dat ik dit zo prettig zou vinden.

Kijk hier voor meer informatie en meld je aan!